جوکر احسان علیخانی برنامه جوکر احسان علیخانی یکی از پدیده‌های نوین در عرصه سرگرمی‌های ایرانی محسوب می‌شود که توانست در مدت زمانی کوتاه، جایگاه قابل توجهی در بین مخاطبان شبکه نمایش خانگی پیدا کند. این برنامه که با اقتباس از یک الگوی بین‌المللی ساخته شده، ترکیبی از طنز موقعیت، رقابت و بازیگری بداهه است که با چهره‌های معروف سینما و تلویزیون ایران اجرا می‌شود. در این مقاله، از زوایای مختلف به بررسی این برنامه خواهیم پرداخت. ساختار و نحوه اجرای برنامه جوکر جوکر بر پایه یک فرمول مشخص ساخته شده است: چند هنرمند شناخته‌شده در یک اتاق قرار می‌گیرند و باید سعی کنند یکدیگر را بخندانند، بدون اینکه خودشان بخندند. هر بار که شرکت‌کننده‌ای بخندد، یک فرصت از دست می‌دهد. در نهایت کسی که بتواند تا پایان نخندد، برنده جوکر می‌شود. این ساختار ساده اما جذاب، تماشاگر را درگیر موقعیت‌های خنده‌دار و اغلب بداهه می‌کند. استفاده از بازیگران مطرح مانند سام درخشانی، امیرمهدی ژوله، سیامک انصاری و … نیز بر جذابیت این برنامه افزوده است. احسان علیخانی؛ از ماه عسل تا جوکر احسان علیخانی، که بیشتر با برنامه‌های احساسی و مناسبتی مثل «ماه عسل» شناخته می‌شد، با ورود به حوزه تولیدات سرگرمی مثل جوکر، مسیر جدیدی را در کارنامه حرفه‌ای خود تجربه کرد. با تأسیس شرکت مستوران و همکاری با پلتفرم‌هایی چون فیلیمو، او نشان داد که توانایی درک سلیقه مخاطب را دارد و می‌تواند به نیازهای نوین بازار پاسخ دهد. پشت صحنه جوکر و چالش‌های آن پشت صحنه جوکر احسان علیخانی حاوی نکات جالبی است که بینندگان از آن بی‌خبرند. از جمله تلاش تیم نویسندگی برای طراحی موقعیت‌های طنز، نحوه تعامل با مهمانان، کنترل زمان برنامه و حذف بخش‌هایی که از چارچوب اخلاقی یا فرهنگی فراتر می‌رود. در برخی موارد، به‌دلیل شوخی‌های حاشیه‌ساز یا رفتارهای نامتعارف مهمانان، بخش‌هایی از برنامه سانسور شده یا بازخورد منفی گرفته‌اند.   پشت صحنه جوکر و چالش‌های آن در فضای مجازی، نقد برنامه جوکر در شبکه نمایش خانگی به دو دسته تقسیم می‌شود. برخی معتقدند که جوکر یک سرگرمی موفق است که توانسته خانواده‌ها را دور هم جمع کند و فضای شادی ایجاد کند. در مقابل، گروهی دیگر آن را طنزی سطحی و گاه بی‌محتوا می‌دانند که صرفاً به حرکات عجیب و خنده‌های مصنوعی وابسته است. منتقدان همچنین به نبود سناریو، استفاده بیش از حد از بداهه و گاه شوخی‌های تکراری و نخ‌نما شده انتقاد دارند. اما باید در نظر داشت که هدف جوکر، بیشتر «سرگرم کردن» است تا ارائه پیام عمیق اجتماعی یا فرهنگی. چرا جوکر موفق شد؟ علت موفقیت برنامه جوکر احسان علیخانی را می‌توان در چند عامل خلاصه کرد: 1. فرمت جذاب و متفاوت نسبت به دیگر برنامه‌های ایرانی 2. چهره‌های محبوب و تنوع مهمان‌ها 3. توزیع از طریق شبکه نمایش خانگی که آزادی عمل بیشتری نسبت به تلویزیون دارد 4. تبلیغات گسترده در فضای مجازی   همه این عوامل باعث شد که جوکر نه‌تنها در فصل اول بلکه در فصل‌های بعدی نیز مورد استقبال قرار گیرد.   مقایسه جوکر ایرانی با نسخه خارجی جوکر احسان علیخانی با الگو گرفتن از برنامه‌هایی مثل Documental ژاپنی یا نسخه مکزیکی و آلمانی آن ساخته شده است. اما بسیاری از کارشناسان معتقدند که نسخه ایرانی نتوانسته به اندازه نمونه‌های خارجی موفق عمل کند. دلیل این موضوع، محدودیت‌های فرهنگی، سانسور، و عدم استفاده از طنزهای چالش‌برانگیز در ایران است. جوکر احسان علیخانی را می‌توان یک تجربه موفق در مسیر تولید محتوای طنز در فضای بسته فرهنگی ایران دانست. این برنامه توانسته در عین سرگرم‌کنندگی، نشان دهد که تولید برنامه‌های جذاب با ساختار متفاوت، حتی در فضای محدود ایران هم ممکن است. با وجود برخی انتقادات، جوکر همچنان از پربازدیدترین برنامه‌های شبکه نمایش خانگی است و الگویی برای تولیدات آینده به حساب می‌آید. برنامه کارناوال رامبد جوان در فیلم نت بررسی سریال اجل معلق

رامبد برگشته؛ این‌بار با «کارناوال» رامبد جوان بعد از چند سال، با یه برنامه جدید به اسم کارناوال برگشته؛ ولی این‌بار نه توی تلویزیون، بلکه از طریق فیلم‌نت.قسمت اولش تازه منتشر شده و خیلی‌ها می‌پرسن: قراره دوباره خندوانه ببینیم؟ یا این یه چیز جدیده؟ خب، من قسمت اولش رو دیدم و بیاین با هم یه نگاهی بندازیم ببینیم چی به چیه. برنامه کارناوال رامبد جوان در فیلم‌نت برنامه چطوریه اصلاً؟ اسم برنامه: کارناوال مجری و طراح: رامبد جوان پلتفرم پخش: فیلم‌نت ژانر: ترکیبی، فان، گفت‌وگومحور برنامه فضاش رنگارنگه، صحنه پر از انرژی طراحی شده و انگار قراره یه جورایی حس‌وحال جشن و شاد بودن رو منتقل کنه. کارناوال = خندوانه ۲؟ صادقانه؟ نه دقیقاً.برخلاف خندوانه که ساختارش بیشتر به مسابقه و گفت‌وگوهای طنز شبانه نزدیک بود، کارناوال یه جور شو ترکیبیه با آیتم‌های متفاوت.اما خب، امضای رامبد هنوز توش هست: شوخی‌های خاص خودش ارتباط گرم با تماشاگر انرژی بالا چی خوب بود؟ طراحی صحنه و رنگ‌ها، حسابی چشم‌نوازهتدوین و تصویر نسبت به تلویزیون خیلی بهترهرامبد مثل همیشه باهوش و پرانرژیه  چی می‌تونست بهتر باشه؟ آیتم‌ها بعضی‌جاها بی‌هدفن و کش‌دار می‌شن هنوز هویت برنامه کامل شکل نگرفتهشوخی‌ها گاهی تکراری یا محافظه‌کارانه‌ست (البته قسمت اول بود، پس هنوز جا برای بهتر شدن داره) ببینیم یا نه؟ اگه از هوادارای رامبد جوانی یا دنبال یه برنامه سبک برای آخر هفته‌،قسمت اول کارناوال می‌تونه حالتو عوض کنه.ولی اگه انتظار یه چیزی در حد خندوانه داری، شاید یه کم صبر کنی بهتر باشه تا ببینیم برنامه چجوری پیش می‌ره. لینک تماشا: [فیلم‌نت / کارناوال] توضیحات تکمیلی اجرای موسیقی کارناوال اجرای چندفرهنگیِ “لیبرتَنگو” وسط کارناوال  نوازنده آکاردئون :ماریو استفانو پیترودارچی (Mario Stefano Pierrodaχi)،  نام قطعه :لیبرتَنگو (Libertango)، اثری از آستور پیاتزولا که در افتتاحیه «کارناوال» اجرا شد اون بخش مهم و متفاوتی که وسط برنامه پخش شد، اجرای معروف “لیبرتَنگو (Libertango)” بود که محسن شریفیان (نی‌انبان) و ماریو استفانو پیترودارچی (آکاردئون) همراه با گروه ارکستر زهی اجراش کردند؛ یه ترکیب واقعی از موسیقی جنوب ایران و ملودی آرژانتینی با ارکستر ایرانی – این اجرا حسابی نشون داد کارناوال فقط یه برنامه سرگرمی نیست؛ بلکه یه پروژه موزیکال با جسارت فرهنگی هم هست. شریفیان، از چیره دست ترین چهره‌های موسیقی نواحی جنوب (نی‌انبان)، تو تک‌نوازی‌اش کاملاً تسلط داشت، یواشکی فضارو می‌گرفت. ماریو هم با آکاردئونش ملودی رو پر از سرزندگی می‌کرد، انگار پرواز آهنگ بود. ترکیب صدای سازها و ارکستر زهی، فضای اجرا رو شبیه یه جشن موزیکال بین‌المللی کرده بود. چرا این اجرا مهم بود؟ ترکیب فرهنگ‌ها: دیدن یک ملودی آرژانتینی با ساز نی ایرانی و ارکستر بین‌المللی تو یک برنامه ایرانی، جسارتیه که کمتر دیده شده. فراتر رفتن از سرگرمی: این اجرا نشون داد کارناوال می‌تونه مخاطب جدی‌تر موسیقی رو هم جذب کنه. فصای جدید برای رامبد جوان: میزبان برنامه نه فقط مجری، بلکه گرداننده تجربه‌های فرهنگ‌محور هست. این نوع اجرا می‌تونه باعث بشه «کارناوال» از یک رئالیتی‌شو مرسوم، تبدیل به برنامه‌ای متفاوت و فرهنگی‌ـ‌هنری بشه. البته هنوز باید ببینیم در قسمت‌های بعد این خط موسیقایی ادامه پیدا می‌کنه یا نه. جالب‌تر از همه این بود که اجرای لیبرتنگو فقط یه اجرا نبود؛ انگار یه جور پیام داشت. این که موسیقی مرز نمی‌شناسه. توی همین برنامه‌ای که قراره سرگرم‌کننده باشه، یه لحظه همه‌چی جدی شد. همه ساکت، خیره، فقط صدا و ساز. تماشاچی‌ها هم واکنش خوبی داشتن. خیلیا تو شبکه‌های اجتماعی نوشتن که اصلاً انتظار یه همچین کیفیت و فضایی رو نداشتن. مخصوصاً اون لحظه‌ای که نی‌انبان محسن شریفیان با آکاردئون ماریو قاطی شد، یه حس متفاوتی ایجاد کرد. اگه قراره کارناوال ادامه پیدا کنه، به‌نظرم همین مدل اجراها می‌تونه امضای اصلیش بشه. ترکیب موسیقی محلی با جهانی. چون نه فقط سرگرمیه، بلکه چیزیه که مخاطب رو غافلگیر می‌کنه، چیزی که تو تلویزیون کمتر می‌بینیم.