نقاط قوت

1. بازی رضا عطاران: اجراهای کمیک او محبوبیت قابل توجهی داشت؛ منتقدان دربارهٔ «خنده‌های سرخوشانه‌اش» و توانایی گرفتن واکنش از تماشاگران یاد کردند .

2. موسیقی سروش انتظامی: ترکیب عربی و ایرانی‌اش فضای متفاوتی ایجاد کرد که از دید منتقدان مورد توجه بود .

3. ایده اصلی: سوژه بدل صدام بکر و فرصت‌ساز توصیف شد؛ چشم‌انداز یک کمدی سیاسی با دستمایه جنگ ایران و عراق .

4. طراحی صحنه و لباس: تیم طراحی با دقت زیادی فضایی شبیه به دوران جنگ و حال‌و‌هوای خاورمیانه خلق کردند که کمک زیادی به باورپذیری فیلم کرد.

5. بازی‌های مکمل: پریناز ایزدیار و عباس جمشیدی‌فر نیز توانستند با کمدی موقعیت، لحظات خنده‌داری ایجاد کنند و در عین حال از کلیشه دور بمانند.

نقدها

1. فیلمنامه و منطق دراماتیک ضعیف: بسیاری معتقد بودند پس از ایده اولیه فیلم از غنا می‌افتد و خط روایی‌اش کم‌جان می‌شود .

2. شوخی‌های جنسی و سطحی: برخی منتقدان، مانند سجاد در فیلیموشات، شوخی‌های بی‌مقدار جنسی را نازل دانستند .

3. کمدی صرف و کلیشه‌ای: منتقدان منتقد بودند که تغییر ژانر کارگردان و حضور سیاسی صدام به شیوه‌ای سطحی درآمده و فضا صرفاً «گیشه‌پسند» باقی مانده است .

4. تدوین شتاب‌زده: برخی سکانس‌ها بیش از حد سریع جمع می‌شوند و حس تعلیق یا تنش را از بین می‌برند، به‌خصوص در نیمهٔ دوم فیلم.

5. پرداخت سطحی شخصیت‌ها: کاراکترهای فرعی غالباً تیپ هستند و به جز عطاران، عمق خاصی در روایت آن‌ها دیده نمی‌شود.