رسول صدرعاملی پس از تجربه‌های موفقی چون «من ترانه ۱۵ سال دارم»، با «زیبا صدایم کن» بار دیگر به دغدغه‌های نوجوانان، خانواده و هویت فردی پرداخته است. نگاه انسانی او به شخصیت‌ها، بدون استفاده از شعار یا اغراق، نقطه قوت اصلی فیلم به‌شمار می‌رود.

در این اثر، روایت با ریتمی کنترل‌شده و پر از مکث‌های معنا‌دار همراه است که مخاطب را به تفکر وا‌می‌دارد. انتخاب قاب‌ها، نورپردازی‌های ملایم و موسیقی مینیمالیستی به ساخت فضای احساسی فیلم کمک شایانی کرده‌اند.

—

بازی‌های درخشان: امین حیایی، ستاره پسیانی و ژولیت رضاعی

امین حیایی در نقشی متفاوت و جدی ظاهر شده است. او این بار از تیپ همیشگی خود فاصله گرفته و در قالب پدری آسیب‌دیده و درون‌گرا ظاهر می‌شود. بازی او در لحظات سکوت و تقابل با دخترش، یکی از نقاط درخشان فیلم است.

ستاره پسیانی نیز در نقش مددکار اجتماعی، با نگاهی گرم و در عین حال واقع‌گرایانه، لایه‌ای از اعتماد و امنیت را وارد روایت می‌کند. اما شاید شگفتی اصلی فیلم، بازی ژولیت رضاعی در نقش زیبا باشد؛ حضوری خالص، طبیعی و تأثیرگذار که توانسته بار احساسی فیلم را به دوش بکشد.